Ocena bloga Jesteś w moim sercu

Ocena bloga: Jesteś w moim sercu

Mam nadzieję, że Musivum mi wybaczy pominięcie jej w kolejce, ale u niej jest znacznie więcej czytania niż na tym blogu.

Pierwsze co się rzuca w oczy to brak justowania i akapitów. Ustawiaj sobie to w Wordzie zanim wkleisz na bloga, choć i na blogu również można to zrobić. Rozdziały masz tylko dwa i to krótkie, więc oba zanalizuję.

Prolog

Siedziałam na parapecie przy oknie kiedy ktoś zapukał do mojego pokoju.

- Proszę - powiedziałam odruchowo.

- Przyniosłem ci kanapki, na pewno jesteś głodna - tata położył talerz z jedzeniem na stolik stojący nieopodal.

- Dziękuję - wstałam i ucałowałam go w policzek, po czym wyszedł. To był ciężki dzień. Pełen smutku i rozpaczy. Dzisiaj zaczyna się nowy etap w moim życiu, niedługo rozpocznę klasę maturalną, być może pójdę na studia, ale to nie dla tego ten dzień był tak fatalny. Nie wiedziałam co mam ze sobą zrobić... Podeszłam do talerza z kanapkami, ale gdy tylko spojrzałam na jedzenie momentalnie odrzuciło mnie, miałam wręcz odruchy wymiotne. Położyłam się na łóżku i długo patrzyłam w sufit. Po kilkunastu minutach odwróciłam się, zamknęłam oczy i próbowałam posłuchać muzyki, która zawsze pomagała mi się odstresować (osobno), jednak nie tym razem. Była jeszcze jedna rzecz, którą w tym momencie mogłam zrobić. Usiadłam na brzegu łóżka i z szafki nocnej wyciągłam (wyciągnęłam) brązowy brulion z twardą okładką. Otworzyłam go i zaczęłam pisać.

,, Nienawidzę tego dnia! Dziś cały mój świat rozpadł się na drobne kawałeczki. Odeszła moja najlepsza przyjaciółka. Nigdy więcej nie zobaczę jej szerokiego uśmiechu, niebieskich oczu, fikuśnych loczków... Jest mi z tym źle, bardzo źle. Nie wiem co robić. Czuję się zagubiona i osamotniona w tym wszystkim. W tej chwili najchętniej bym do niej dołączyła. Dlaczego to musiało spotkać akurat ją? Strasznie ją kochałam i kocham nadal... Nie ma jej dopiero 3 (trzy) dni, a ja czuję się jakby to były lata bo wiem, że nigdy już do nas nie wróci. Godzinę temu skończył się jej pogrzeb, myślałam, że już nigdy stamtąd nie wyjdę. Wiem, że to źle, ale po prostu nie chciałam tam być, to było dla mnie za trudne. Teraz nie mogę znaleźć sobie miejsca. Zresztą podobnie jak tata. Powinniśmy być teraz razem, ale ja chcę być sama. Jestem strasznie zmęczona tą sytuacją. Nie wiem kiedy się pozbieram i czy kiedykolwiek to nastąpi... W tej chwili wiem tylko jedno: Mamo kocham Cię i zawsze będę Cię kochać, nie ważne czy jesteś tu czy tam, wiem, że ty zawsze będziesz przy mnie bo jesteś w moim sercu."

Na tym skończyłam swoje przemyślenia i odłożyłam zeszyt. Myślałam, że wyrzuciłam z siebie wszystkie emocje, jednak to było za mało bo po chwili rozpłakałam się jak małe dziecko. Płakałam długo. W końcu zasnęłam, ale tylko na chwilę, ponieważ ktoś nagle zapukał do drzwi.

- Hej, jak się czujesz? - zapytał znajomy mi głos. Nie odpowiedziałam. Nie miałam ochoty się z nikim widzieć, więc udawałam, że nadal śpię. Osoba usiadła na łóżku i przez chwilę na mnie spoglądała. Domyśliłam się, że to Agnieszka - moja przyjaciółka. Jedyna jaka mi teraz została. Po chwili wyszła z pokoju, pewnie nie chciała mnie męczyć. Dziękuję jej za to.

No to po kolei. Nie bardzo rozumiem kto zginął, matka czy koleżanka. Musisz to jaśniej zaznaczyć. Jeśli matka, to ciężko byłoby bohaterce już po godzinie pisać pamiętnik. Zbyt wiele się dzieje, zwłaszcza w rodzinie. Po pogrzebie zwykle jest stypa, trzeba ugościć gości, potem posprzątać. Pamiętam stypy u mnie w rodzinie, nie kończyły się wcześnie. Może nie wszędzie tak jest, ale Polacy znają chyba tylko jeden sposób na odreagowanie takie stresu. Rodzina zwykle odkłada smutki na później, aż wszyscy się rozejdą. Mimo wszystko trzeba zachować twarz. Jeśli koleżanka, cóż, również byłoby ciężko już po godzinie pisać pamiętnik. Druga sprawa, narracja. Pierwszoosobowa nie należy do moich ulubionych, ale rozumiem, że niektórzy lepiej się w niej czują. Według mnie za bardzo ogranicza. Niewiele można powiedzieć o fabule, ale to dopiero początek. Jednak nieco więcej szczegółu odnośnie pogrzebu, wydarzeń z nim związanych nie zaszkodziłoby, a wręcz przeciwnie. Poza tym prolog nie musi być tak strasznie tajemniczy, że w sumie nic nie wiadomo. Ma być wprowadzeniem do całej opowieści, nie należy się więc bać wprowadzania większej ilości informacji.

Jeśli chodzi o niechęć do jedzenia, nie oznacza to, że ma się od razu odruchy wymiotne. Na Twoim miejscu usunęłabym ten fragment.

Ogólnie mam wrażenie, że prolog opiera się na opisaniu prostych czynności, zrobiłam to i tamto, poszłam tu i tu. Nie wygląda to najlepiej, dlatego dobrze by było, abyś dodała ciut więcej opisów. Wtedy takie wyrażenia zgubią się w tekście.

Powtórzenia jak widać.

1 września

- Blanka pośpiesz się bo nie zdążymy! - tata głośno krzyknął, kiedy stałam jeszcze przed lustrem i kończyłam makijaż, którym chciałam zatuszować cały swój ból po stracie mamy. Ciągle byłam w rozsypce, ale nie chciałam tego dać po sobie poznać (aby było coś po mnie widać). Chciałam żeby moi znajomi jak zwykle zobaczyli uśmiechniętą i wesołą dziewczynę, którą byłam jeszcze zaledwie miesiąc temu. Teraz jest to dla mnie niemożliwe, więc postaram się (zmieniasz czas narracji) chociaż udawać, że wszytko jest okej.

- Rusz się! - ponownie usłyszałam głos taty. - Jak zwykle wszystko na ostatnią chwilę! - skomentował, kiedy zeszłam na dół. Skrzywiłam się tylko i wsiadłam do samochodu. Ojciec podrzucił mnie pod szkołę po czym odjechał do pracy. No tak dziś 1 września... Wakacje się skończyły, a ja nigdy nie lubiłam chodzić do szkoły mimo tego, że całkiem dobrze sobie radziłam. Tym razem było inaczej, ucieszyłam się. Myślę, że to dobrze mi zrobi i oderwę się (znów zmieniasz czas narracji) od tego wszystkiego. Zapomnę choć na moment... Nie, chwila ja nigdy nie zapomnę - sama się upomniałam. Nagle ktoś szarpnął mnie za ramię.

- Cześć - usłyszałam i natychmiast się odwróciłam. Zobaczyłam moją przyjaciółkę - Agnieszkę.

- Jak tam, gotowa na coroczną rzeź? - zapytała mnie z uśmiechem. Dobrze, że starała się zachowywać normalnie, tak jak dawniej. To mi pomagało.

- Nie do końca... - lekko się zawahałam.

- Daj spokój, chodź! Będzie dobrze, zobaczysz.

- Obyś miała rację...

Razem weszłyśmy na salę, gdzie była już cała nasza klasa. Jak zwykle byłyśmy spóźnione. Wszyscy serdecznie się z nami przywitali, mieliśmy zgraną klasę. Widziałam jednak, że ludzie patrzą na mnie z politowaniem. Nawet wychowawczyni była nadzwyczaj miła. Nie chciałam tego. Postanowiłam, że będę    (zmiana czasu) silna i nie rozkleję się tutaj, nie przy nich. Skupiłam się na długim i nudnym przemówieniu naszej pani dyrektor, która właśnie rozpoczynała nowy rok szkolny. Po apelu zabraliśmy się do klas, gdzie dostaliśmy plan lekcji i poopowiadaliśmy sobie przygody z wakacji. Zawsze na takich przedstawieniach wiodłam prym, jednak tym razem siedziałam cicho w kącie. Nie chciało mi się z nikim gadać. Postanowiłam, że sama wrócę do domu i poinformowałam o tym Agnieszkę, zgodziła się chociaż nie chciała puszczać mnie samej. Potrzebowałam pomyśleć. Po jakiejś godzinie mogliśmy iść już do domu.

- Hej Blanka! Widzimy się jutro! - idąc przez korytarz usłyszałam Michała. Chłopak był we mnie zakochany chyba od gimnazjum. Wiedziałam o tym i lubiłam go, ale nigdy nie dawałam mu nadziei na coś więcej niż przyjaźń. Ja się nie nadaję do spraw typu "miłość". Teraz tym bardziej nie mam do tego głowy. Wyszłam ze szkoły i skierowałam się do pobliskiego parku, kiedy uświadomiłam sobie, że mój plan lekcji został na ławce w klasie. Super, musiałam się po niego wrócić. Wchodziłam właśnie po schodach, kiedy ktoś na mnie wleciał i mnie przewrócił. Na szczęście nic mi się nie stało.

- Cholera, uważaj jak chodzisz! - zamiast jakiegoś "przepraszam" usłyszałam te słowa. Nawet nie pomógł mi wstać. Co za gbur... Nie chciało mi się na to odpowiadać, popatrzyłam tylko na niego i poszłam w swoją stronę. Myślałam przez chwilę o tym zdarzeniu, dziwne. Znałam praktycznie każdego z tej szkoły, ale kim był on? (on był) Nie miałam pojęcia. Może nie był tutaj uczniem. Nie ważne. Przestałam o tym myśleć. Doszłam do klasy i oczywiście okazało się, że była zamknięta. No nic napiszę (znów zmiana czasu narracji) do Agnieszki, na pewno prześle mi ten plan. Zabrałam się do domu, tym razem bez żadnych przeszkód. Kiedy wróciłam od razu zamknęłam się w pokoju. O 16 dostałam sms-a od Agnieszki: ,, Dzisiaj o 19 impreza u Judyty. Będziesz? " Oczywiście odpisałam, że nie. Szybko dostałam odpowiedź, że szkoda, ale że rozumie. Wolałam posiedzieć w domu nie tylko ze względu na siebie, ale także na żałobę, którą miałam. Nadal potrzebuję wyciszenia.

Tak jak i w prologu mam wrażenie, że treść skupia się na tym co bohaterka robiła. Całość jest raczej pamiętnikowa i nie najlepiej wygląda. Spróbuj może zmienić sposób narracji. Przy pierwszoosobowej trzeba się bardzo pilnować, aby nie zmieniać czasu, nie dawać wtrąceń od narratora, czy też wewnętrznych przemyśleń. Nie można też dać obrazu całości, skoro piszemy z perspektywy bohatera. Trzeba być w tym dobrym, aby czytało się to przyjemnie.

Na razie nie masz specjalnie czym zainteresować czytelnika. Jak już wspominałam, bohaterka zrobiła to czy tamto, poszła tu i tam… i w sumie nie ma nic więcej. Dzień w szkole upłynął w zawrotnym tempie, a spotkanie z obcym mężczyzną/chłopakiem było opisane zdawkowo, a mam wrażenie, że będzie punktem zwrotnym w dalszym życiu bohaterki. Należałoby to bardziej wyeksponować. Tak samo całą żałobę, ja nie odczułam jej, nie współczułam dziewczynie po stracie matki mimo, że na siłę starasz się to pokazać. Wybacz, wierzę że masz pomysł, ale tekst jest do przeróbki. Myślę jednak, że jak nad nim popracujesz, wyjdzie zdecydowanie lepszy. Nie ma nic straconego, trzeba tylko pracować i pisać dalej. Siądź do niego na spokojnie, postaw się w rolę dziewczyny, wyobraź sobie jakbyś się czuła w jej sytuacji. Czasami lepiej nie zaczynać od tak traumatycznych wydarzeń, zwłaszcza jeśli nie ma się w tej kwestii doświadczeń. Nie, żebym Ci źle życzyła, po prostu chodzi o znajomość rzeczy. Czasami wyobrażanie sobie czegoś, nie oddaje w pełni uczuć i sytuacji. Spróbuj napisać to jeszcze raz, tym razem w narracji trzecioosobowej, dając jednocześnie więcej opisów i informacji. Pokaż, że ojcu też jest źle, że śmierć żony, matki dziecka, to ogromna strata dla całej rodziny, która drastycznie zmieniła ich życie i wywróciła je do góry nogami.

Nie wiem co jeszcze mogłabym napisać. Jeśli masz jakieś pytania, pisz śmiało. Postaram się na wszystkie odpowiedzieć i pomóc w miarę moich możliwości.