Drzwi zamknięte

Wczoraj skończyłam czytać książkę S. Kinga pt."Jak pisać. Pamiętnik rzemieślnika". Bardzo fajna książka, nie jako podręcznik pisania, ale ogólnie, o nim. Często powtarza, by pisać przy zamkniętych drzwiach, sam na sam z tym co się ma w głowie, a dopiero jak się skończy całość, te drzwi otworzyć. Nie jest to głupie, zwłaszcza gdy pomyślę o wielu blogach w sieci. Człowieka aż korci przecież, by pokazać choć ten jeden rozdział komukolwiek, przeczytać w komentarzu kilka miłych słów. Owszem, fajnie się czyta takie komentarze, ale to wypala na dłużą metę, potem gdy czytelnicy się wykruszą, nagle okazuje się, że nie ma dla kogo pisać i jest wielki dołek, porzucanie bloga, opowieści, a czasem i pisania. Z drugiej strony jak ktoś nie ma wokół siebie nikogo, komu mógłby bez skrępowania pokazać co napisał, zostaje internet, blogi, ocenialnie. Te z kolei potrafią czasami skrzywdzić, nie mówię o wszystkich, absolutnie, bo są przecież osoby, które naprawdę przykładają się do pracy i robią to porządnie. Jednak taka korekta potrzebna jest na samym końcu pracy, pisania, gdy opowieść jest już skonczona. Tylko gdzie znaleźć kogoś, kto przeczyta i poprawi dzieło, które ma sporą oobjętość?

" Słowa tworzą zdania. Zdania - akapity. Czasami akapity ożywają i zaczynają oddychać." Ten fragment również bardzo mi sie spodobał. Mam nadzieję, że moje akapity również będą oddychać, będą żyć i kiedyś ktoś będzie mógł to zobaczyć. Jak moje dzieło żyje. O ile się je napisze :).

A teraz mykam. Trzeba zamknąć drzwi i napisać kilka słów.