Ocena bloga Mirrors wordl

 Ocena bloga Mirrors wordl

 Zanim dojdę do oceny, najpierw ogłoszenie parafialne. Do końca tego roku nie przyjmuję więcej zgłoszeń. I tak jest już ich w cholerę. Postaram się ocenić wszystko do końca roku, aczkolwiek gwarancji nie daję.

Sylvia - korekty błędów nie chciałaś, zatem maila nie dostaniesz, również nie będzie przykładów błędów w ocenie.

Zacznę od początku. Musisz zadbać o wygląd tekstu, czyli justowanie, akapity, pauzy w dialogach zamiast myślników, odpowiednia interlinia. Wbrew pozorom, o tekst trzeba zadbać bardziej niż o sam wygląd bloga. I nie ma tłumaczeń, że się nie da, że strona nie współpracuje itd.. Da się. Otwierasz Word, ustawiasz wszystko jak trzeba, kopiujesz i wklejasz na bloga. Nic więcej nie trzeba. Akapity najlepiej ustawić na linijce w Wordzie, tabulatory czasami przesuwają zbytnio tekst, a po skopiowaniu tekstu z bloga do Worda wyświetlają się jako szereg spacji. Ok, ty tyle na temat wyglądu tekstu.

Zauważyłam, że masz ogrom komentarzy. Widać, że większość osób znała tę historię z innej strony. Z jednej strony to dobrze, że tyle osób Cię wspiera, z drugiej… czasami samo słodzenie nie daje satysfakcji i tyle.

Prolog jest bardzo krótki i jedyne czego się dowiadujemy to to, że będzie wojna, którą cienie przegrają, a potem będzie kolejna wojna o dziewczynkę. Jak już wspomniałam, w prologu opowiedziałaś całą historię. Może być to błędem, jeśli dalsze części będą kiepsko i sztampowo napisane. Nie zaintrygowałaś prologiem, zatem musisz bardziej się starać w kolejnych rozdziałach.

Nie do końca podoba mi się motyw pisania początku rozdziału z perspektywy innego bohatera, o ile się domyślam będzie to Alsian. Nie mówię, że jest to złe, jeśli jednak zaczęłaś w ten sposób, będziesz musiała to ciągnąć do końca. I mam jeszcze jedną uwagę. Musisz zdecydować się na konkretną narrację i się jej trzymać. W pierwszym rozdziale zwracasz się bezpośrednio do czytelnika, w drugim natomiast opisujesz już z perspektywy bohaterki, a czytelnik stoi z boku. Nie wygląda to dobrze, można się pogubić w znaczeniu tych wstawek. W drugim rozdziale przez chwilę nie wiedziałam, czy przeszłaś już do normalnej części opowieści, czy też mam przed oczami kolejną wstawkę jak w rozdziale pierwszym. Tekst by pasował do oddzielnej części, ale styl już nie. Poza tym w pierwszym rozdziale w dalszej części jest narracja trzecioosobowa, natomiast w drugim już pierwszoosobowa. Takie przeskakiwanie z narracjami jest uciążliwe w czytaniu i ogólnie jest błędne.

Inna sprawa to brak przejrzystości czasowej. W prologu mamy niemowlę, w pierwszym rozdziale mamy ośmioletnią dziewczynkę, w drugim niestety już nie wiem z kim mam do czynienia. Nie wiem, czy jest to ta sama dziewczynka tylko starsza, czy ktoś zupełnie inny. Nie mam również pojęcia gdzie się to dzieje. W tej zaklętej krainie Kler, czy też na ziemi? Nie wiem na ile świat Kler różni się od ziemi, czy jest zupełnie inny, czy też jedynie kopią. Teoretycznie nie powinien powielać schematów z ziemi, skoro powstał de novo, ale to już zależy od wizji autorki. Sęk w tym, że wypadałoby to jakoś wyjaśnić w tekście.

Nie jesteś też konsekwentna w ciągłości akcji. O ile rozdział pierwszy może wciągnąć, to w rozdziale drugim ni z gruchy ni z pietruchy wyskakujesz z dwiema dziewczynami na ostatnim piętrze wieżowca, które nagle odkrywają, że Łowcy wpadli do nich w odwiedziny z karabinem. Dziewczyny po chwili zastanawiania się skaczą z okna, z małą przerwą na podziwianie widoków. Dziwnie też brzmi opisywanie na spokojnie wystroju wnętrza pokoju, gdy do drzwi dobijają się zabójcy. Luz i tyle. Nie ma czego się bać.

 Dla przykładu dwa zdania z tej niekonsekwencji. Wiem, że to czepianie się, ale diabeł tkwi w szczegółach przecież.

Dziewczyna przeszyła mnie spojrzeniem swoich zielonych oczu, a jej jasne brwi były wygięte odczuciem strachu i politowania. – możesz mi wyjaśnić jak można jednocześnie odczuwać strach i politowanie?

W jednej chwili doskoczyłam do okna i wdrapałam się na parapet. Spoczęłam tuż przy Lou, patrząc w jej oczy. – ok, do mieszkania wpadają zabójcy z karabinami, a one siedzą na parapecie i spoczywają? A tak, podziwiają widoki przed wielkim skokiem w dół. W żaden sposób nie oddajesz emocji, które powinny odczuwać. Jak się jest przerażonym wizją rychłej śmierci, to raczej nie poświęca się czasu na podziwianie widoków za oknem.

Nie jestem również w stanie pogodzić swoich stereotypów odnośnie magii i technologii. Jak to się łączy w tym świecie, jakie są zasady, co jest silniejsze... nie wiem nic i tyle.

Ogólnie nie bardzo mam o czym pisać. Treści jest niewiele. Myślę, że po prostu za wcześnie się do mnie zgłosiłaś. Za mało treści, nic kompletnie mi ona nie mówi, może jedynie to, że piszesz dla osób, które znały wcześniejszą wersję tej historii, znają ją i nie potrzebują wyjaśnień. Musisz pamiętać, aby pisać nie dla osób, które wiedzą o czym piszesz, znają inną wersję, ale dla osób zupełnie obcych, nieznanych, które pierwszy raz zaglądają na Twojego bloga.

Zastanawiałam się nawet, czy na pewno chcesz bym opisała jedynie te trzy rozdziały, jednak w spisie treści są tylko te, a w zgłoszeniu napisałaś, że pojawiły się dopiero trzy notki. Owszem, masz zakładkę, w której widnieją rozdziały „Inna Perspektywa” nie mające wpływu na opowieść "Lustrzany świat", ale nigdzie mi nie zaznaczyłaś, że tę historię również mam ocenić. 

Wrócę na chwilę jeszcze do komentarzy. Jak już wspominałam, masz ich mnóstwo. W dodatku wszyscy wychwalają Cię pod niebiosa... stawiając tym samym coraz wyżej na piedestale. Pamiętaj, że im wyżej się znajdujesz, tym bardziej boli upadek. Tego typu komentarze są fajne, podnoszą na duchu, wspierają, motywują, pamiętaj jednak, że nad tekstem stale trzeba pracować. Bez pracy nie ma kołaczy, a nie jest on idealny. 

Ocena jest bardzo krótka, ale nie mam o czym pisać i tyle. Póki co zadbaj o wygląd tekstu, pilnuj narracji a także konsekwencji w fabule.

 Tyle, pozdrawiam i zapraszam do dyskusji.