Senila

Małe cuś, inspirowane obrazem, który wybrała Esi.

Senila - perła oceanicznej głębi śpi

Nikt nie wie, co w głowie piękna dziś tkwi

Stworzona z magii, utkana ze snu

Gdy oczy otworzy braknie ci tchu

Muszlę ostrożnie uchyl na dnie

Lecz nie patrz w oczy Senili, o nie!

Nie pozwól, by głębia wessała  cię tam

gdzie prawda pięknu zadaje kłam

Odwrotu już nie ma, gdy popełnisz raz błąd

Uciekaj czym prędzej, choć nie umkniesz już stąd

Ocean zbudzony ze snu powstanie wnet 

by nieść zagładę życia po kres

Uważaj zatem, baczenie miej

Niech śpi Senila bezpiecznie w muszli swej...

- Dalej tekst jest zupełnie nieczytelny. 

- Jesteście pewni?

- A mało ci? Masz obraz, na którym jesteś ty, to samo imię... I znaleźliśmy cię zamkniętą w olbrzymiej muszli.

- Nie chcę nikomu nieść zagłady...

- I co teraz zrobimy? Nie mamy kogo się poradzić. Rady już nie ma... niemal wszyscy uwięzieni... 

- A stary tryton?

- Skawar? Mowy nie ma, bym tam popłynęła! Ma pomieszane całkiem...

- To co zamierzasz zrobić? No co?! Zabieraj ten swój wypiękniony tyłek, rusz ogonem i płyniemy. Nie mamy czasu na zastanawianie się. Zostaliśmy tylko my, nasza trójka... no czwórka. Tylko my możemy uratować nasz lud z rąk Sareidów. 

- Nie mamy szans...

- Cicho bądź! Płyniemy!