Sen

Zamykam oczy, snem otulam się

gdy wieczór szumem liści kołysze mnie

śnię, choć to jawa zdaje się

lecz wiem, że sen jest tylko snem.

Z wysoka czujne oko księżyca lśni

patrząc, stale śledząc mnie

mój krok echem wśród traw brzmi

budząc w głębi  skryty strach,

biec znów zaczynam, uciekać chcę

biegnę, lecz czas zatrzymał się?

Wiem, że sen jest tylko snem

lecz mimo to wciąż boję się

uciekam stale, choć nie ruszam się

strach wielki chce znów dopaść mnie.

Wiem, że sen jest tylko snem

i pora znów obudzić się.

Otwieram oczy, lecz wciąż o strachu śnię

leżąc w ciemności duszę się

łzy przerażenia w dół szybko mkną

strach dziś zwycięży nad duszą mą?

i pochłonie mnie ciemność na wieki po kres.

I wiem, że sen jest tylko snem

pora w końcu zbudzić się.

Otwieram oczy i widzę szarość dnia

szare jest wszystko i szara jestem ja

nikt mnie nie widzi, nie słyszy mnie

i znów paniczny strach poraża mnie

dusząc w uścisku, zapiera dech

nie odda dziś światu duszy mej.

I nie wiem czy sen jest tylko snem

och, jak pragnę obudzić się.

I krzycząc w pustkę bronię się

lecz nadal nikt nie słyszy mnie.

Może czas odejść i poddać się

Każdy i tak zapomni mnie.

I dzwon zadzwoni, ogłosi wszem

że już na świecie nie ma dziś mnie.

Takie małe cuś, odnośnie pesymistycznego nastroju, powstało gdzieś kiedyś, nie pamiętam. Miałam swego czasu fazę na wierszyki.