Ocena bloga Początek nieśmiertelności

Ocena bloga : Początek nieśmiertelności

No to następny blog z kolejki. Jak zwykle, nie po kolei. Autorów dłuższych tekstów już nie będę przepraszać. Czekacie sobie grzecznie, aż sobie poczytam do końca.

Na wstępie zaznaczę – Katerina, musisz koniecznie zadbać o estetykę tekstu, czyli akapity, justowanie, czytelna czcionka, poprawny zapis dialogów, itp. Pomijam wygląd bloga, bo cóż się będę nad tym rozwodzić. Gusta są różne, a nie po to się do mnie zgłosiłaś, bym omawiała kolorystykę bloga. Zatem lecę czytać. Mimo, że ogólnie lubię czytać o wampirach, nie jestem fanką popularnych seriali i filmów. Nie będę się więc czepiać kanonu, bo się nie znam.

W pierwszym dialogu poprawiłam dywizy na pauzy, stosuj je do dialogów. Tu masz małe wskazówki (link i link ).

 Przeczytałam całość, choć uwierz mi, nie chciało mi się. Po pierwszych rozdziałach wiedziałam już jak będzie to dalej leciało. Poza tym zaznaczanie tych samych błędów jest nużące i przyznam się, że pewnie co nieco przeoczyłam. No ale nie chodziło przecież o doskonałą betę tekstu. Błędów logicznych też jest sporo, ale bardziej śmieszą w sumie... to tak powstałe z naiwności i niedojrzałości chyba. Zbytnio się wzorowałaś na filmie, bo streszczenie wyszło. W wampirzym tempie...
W pierwszym rozdziale od razu widać, że jest to opowiadanie na podstawie konkretnego filmu. Na siłę starasz się wpoić czytelnikowi, jaki to Damon jest okrutny, jak gardzi ludźmi, ale nie wiedzieć czemu, stale mam wrażenie, że później będzie najlepszym kochankiem na świecie... kiedyś tam, albo będzie okrutny w ten uwodzicielski sposób, który istnieje chyba tylko w filmach. Rozdział jest… płytki, mam na myśli opisy, bo dialogów przecież brak. Ogólnie mam takie wrażenia po przeczytaniu rozdziału: jedzie sobie wampir wypasionym autem, nagle na ulicy stoi elegancki autostopowicz, na pustkowiu… już samo słowo elegancki i autostopowicz kłują mnie po oczach, są bardzo sprzeczne ze sobą. Gdybyś napisała, że przy drodze stał młody chłopak, niecierpliwie drepczący w miejscu, po którym widać było, że się spieszy, a gdzieś w tyle za nim nieruchome auto… trzymałoby się to jakiejś logiki, a tak…. Jest jak jest. Dalej, wampirek sobie podjadł, po czym okradł biedaka postanawiając porzucić go na jakimś odludziu. Zatrzymał się przy niedużym lesie, w którym rosły akurat dęby, buki, sosny… włączył super siłę i pognał przez ten nieduży las, spotykając po drodze zakochaną parę, która nawet nie zwróciła na niego uwagi. On natomiast przypomniał sobie o dawnej ukochanej, która sto lat temu złamała mu serce. Po krótkiej wewnętrznej walce, stwierdza, że jednak nic nie czuje, bo tamta miłość uległa już przedawnieniu. W końcu dociera na odludne miejsce, znajduje jedno powalone drzewo, po czym wrzuca truchło w krzaki, przy okazji następuje krótka refleksja, że wtedy niczym się nie przejmował. Zatem wiemy, że będą znaczne zmiany w charakterze, zwłaszcza że uwielbiał kobiety.

Nie wiem od czego zacząć, jeśli chodzi o rozdział drugi. Poziom jest ten sam. Galopujesz z informacjami, jakby goniło Cię stado wilków, ale po kolei. Zdaję sobie sprawę, że w Stanach system edukacji jest nieco inny niż w Polsce, ale uwierz mi, rzadko się zdarza, że siedemnastolatek jest na tyle dorosły i samodzielny, aby żyć na własną rękę. Bynajmniej, takie swawolne czasy, bo tak to właśnie wygląda, gdy nie trzeba się uczyć, a rodzice opłacają wszystko, a Eve musi zarobić jedynie na kosmetyki i inne ważne rzeczy, zapewne ciuchy i biżuterię. Widać, że nie bardzo wiesz jak to jest z pracą, zarabianiem, płaceniem za rachunki itp. Być może w Stanach jest inaczej, ale u nas prócz czynszu jest jeszcze parę innych rzeczy do zapłacenia. Nic za darmo. Następna sprawa tyczy wtrąceń w nawiasach, źle to wygląda i nie stosuj takiego zabiegu. Szukanie pracy – dziewczę ma farta, od razu trafia na ogłoszenie i niemal natychmiast zostaje przyjęta, warunkiem było chyba pokazanie się w lokalu, bo nic innego Eve nie musiała zrobić, by tą pracę dostać, wzmianka o krótkiej rozmowie kompletnie nic mi nie mówi. Z rzeczywistością nie ma to nic wspólnego, niestety, a tłumaczenie, że to fikcja literacka… nie jest tłumaczeniem. Wszystko musi się opierać na logice i realności, nawet najbardziej wymyślone rzeczy. Od tego są opisy, gdzie można wszystko wyjaśnić, nie spiesząc się. Opis baru jest sztuczny, a opis nieziemsko przystojnego mężczyzny, w dodatku upadłego anioła, powalił mnie na kolana. Nie chodzi mi o to, że źle go opisałaś, ale jak. Podajesz informacje jak w podręczniku. Czytelnik musi mieć chwilę na nabranie oddechu zwłaszcza, że póki co nic się nie dzieje aż tak istotnego.

W rozdziale trzecim również galopujesz na złamanie karku, mimo że wszystko dzieje się w jednym pokoju. Damon wciąż myśli o tym, co zrobi Eve jak ją złapie, ma farta bo zaraz znajduje jej ogłoszenie w gazecie i od razu rozpoznaje ją przez telefon. Skąd wie, że to ona, pojęcia nie mam, pewnie wampirzy zmysł jakiś. Oczywiści wcześniej zdążył się najeść biednym chłopcem od gazet, którego zakopał w ogródku. Na pewno nikt z sąsiadów nie zauważył, że chłopak szedł do następnego domu, i nikt nie przyjdzie się zapytać o zaginione dziecko. Na pewno też umyta dokładnie podłoga, ludzkim sposobem, wszystko ukryje. Damon nie przejmuje się tym, że na pewno ktoś będzie szukał chłopaka i pierwsze co zrobi to odwiedzi po kolei domy, zwłaszcza że to małe (sic!) miasteczko, w którym wszyscy się zapewne znają. Dziewczyno, musisz myśleć o tym co piszesz, a nie tylko kopiować film. Jak do tej pory wszystko wydaje się być napisanymi scenami z obejrzanego filmu.

Ogólnie w całym tekście panuje straszna zaimkoza. Tempo padania informacji jest jak już pisałam, galopujące. Nie będę rozpisywała się nad pozostałymi rozdziałami, bo są utrzymane w podobnym stylu. Uwagi dostaniesz w tekście przesłanym mailem (wyślę po skomentowaniu oceny). Po przeczytaniu całości nadal nie rozumiem postępowania Damona, który wbrew temu co piszesz, jest strasznie bezmyślny. Pomyśl, czy tak postępuje ktoś, kto na zimno planuje morderstwa? Poza tym, że porusza się nazbyt często w wampirzym tempie od czasu do czasu zwalniając do ludzkiego tempa, to non stop porzuca ciała w krzakach, w które nikt nie zagląda w tak małym miasteczku. Jedynie dzieciaka zakopał. Bardzo przeskakujesz, zaczynasz jakiś wątek, a potem pobieżnie go kończysz, opisując jedynie po łebkach. Zapewne dlatego ciągle ma się wrażenie, że akcja leci na łeb na szyję, mimo że nic się w sumie nie dzieje. Damon słusznie zauważył, wszystko ma podane na tacy. Gdybym była na jego miejscu, również byłabym znudzona, śmiertelnie.

Błędów robisz dużo, choć głównie są to powtórzenia, zwłaszcza zaimków. Błędów logicznych też jest sporo, ale o tym w tekście. Interpunkcji nie poprawiałam, sama mam z nią problemy, więc się nie czepiam. 
Powiem Ci szczerze, nie podobało mi się, było to jak przepisanie scen z filmu, z pominięciem logiki (czyli zostały same efekty specjalne w filmach), napisane w wampirzym tempie (tego zwrotu zdecydowanie nadużywasz). Zrób coś dla siebie i porzuć pisanie fan fiku. Zlituj się dla samej siebie i nie marnuj czasu. Zacznij pisać coś wyłącznie swojego, nie opartego na czyimś pomyśle. Nie wierzę, że byś nie potrafiła, bo ogólnie piszesz dużo. Gdybyś pisała coś swojego, na czym się znasz, z czym dobrze się czujesz, byłoby o niebo lepiej. Zaimki da się wyleczyć, interpunkcję też, a błędów logicznych byłoby mniej. Nie miałoby się też wrażenie, że czyta się streszczenie kiepskiego filmu. Na pewno stać Cię na więcej niż durny fan fik. Musisz myśleć co piszesz i jak piszesz. Przedstaw bohaterów tak, aby czytający poczuł, że stoi obok nich, że są jak żywi, a nie jak sztuczna, głupiutka i naiwna Eve, czy Miranda – naiwne dziewczę zachowujące się jak dziwka. Żaden z Twoich bohaterów nie jest stały, zmieniają się częściej niż wiatr zawieje. Nawet Damon, który miał być bezlitosnym wampirem, a tak naprawdę jest zepsutym dzieciakiem, któremu wydaje się, że wszystko mu wolno. Wszystko mają podane na tacy, wiedzą wszystko, zachowują się irracjonalnie. Ostatnie rozdziały są nieco lepsze, zaczęłaś troszkę myśleć, jednak jest to za mało, aby mnie przekonać do tekstu. Widać jednak po nich, że jak być chciała, mogłabyś dać znacznie więcej z siebie.

Ogólnie jest źle i tyle. Zacznij pisać coś swojego, jeśli tak zrobisz, będziesz mogła liczyć na moją pomoc. Nie sil się na coś dorosłego, skoro nie wiesz wszystkiego, nie doświadczyłaś tego. Czasami wyobraźnia nie jest w stanie wszystkiego zrekompensować. Pisz o tym co znasz, wpleć w to nawet wampiry... albo cokolwiek innego, ale na swoim poziomie. Z chęcią bym  coś takiego przeczytała. 
Nie wiem, czy wszystko ujęłam, jeśli będziesz mieć jakieś pytania, wal śmiało, odpowiem na wszystkie. Nie rezygnuj z pisania i nie załamuj się nieprzyjemną oceną. Już kilka osób tu pokazało, że jeśli chcą, potrafią osiągnąć znacznie więcej niż im się wydaje. Potrzebują jedynie małego kopniaka w tyłek.