Ocena bloga Dyktator

Ocena bloga Dyktator

Przyznam się, że długo zabierałam się do oceny tego bloga. Robiłam przerwy, w między czasie oceniłam inny blog… niewiele mi to pomogło. Pomijam zupełnie fakt, że ciężko mi się dopchać do laptopa. W każdym bądź razie następny w kolejce do oceny jest blog Musivum, raz że i tak długo czeka, a dwa – na pewno jest w nim mniej błędów niż w dotychczasowych blogach, które czytałam. Z tego też względu proszę, błagam wręcz, by osoby czekające w kolejce zmusiły się i przeleciały chociaż wzrokiem tekst, który zgłosiły do oceny i z grubsza wyłapały błędy, o ile są oczywiście. A teraz do rzeczy.

Ogólnie piszesz bardzo dużo. Rozdziałów jest w sumie dziewięć, niby niewiele, za to samej treści w cholerę. Rozdziały są długie, jak dla mnie, za długie. Wiem, że inaczej czyta się książkę w wydaniu papierowym, a inaczej na monitorze. Jednak tutaj miałam chyba przesyt informacji. Zawsze uważałam, że na blogach rozdziały nie powinny być za długie dlatego, że nikt ich do końca nie przeczyta dokładnie, a ewentualnie po łebkach. Za dużo treści, szybkie zmęczenie oczu i po prostu nie chce się czytać, co w tym momencie jest szkodą dla Ciebie. Po przeczytaniu całości, niestety muszę potwierdzić swoje zdanie na ten temat. Rozdziały są zdecydowanie za długie. Wymiękłam z czytaniem przy szóstym rozdziale. Za dużo wątków na raz, pogubiłam się również w imionach, kto jest z kim i kogo zna itd. Po siódmym rozdziale nie wiem kompletnie nic. Dosłownie nic.

Na początku szło całkiem gładko, źle się nie czytało, choć ilość powtórzeń jest… delikatnie mówiąc ogromna zważywszy na to, że powtarzasz głównie zaimki i słowa: który i był.

Nie jestem też jakąś fanką Japonii, mang, czy anime, choć przyznam się, że zdarzało mi się co nieco obejrzeć czy poczytać. Jednak mimo to przeszkadzały mi wtrącenia z języka japońskiego. Raz, że nie rozumiałam ich, a dwa nie tłumaczyłaś ich w jakikolwiek sposób, tak by czytający mógł załapać o co chodzi. Na początku aż tak bardzo nie rzucały się w oczy, jednak w dalszej części tekstu było ich coraz więcej i więcej, jakbyś na siłę postanowiła udowodnić, że są tu japońskie klimaty. Pomóc mi to nie pomogło, choć myślę, że opisy samej Japonii, miasta, ogrodów czy co byś tam chciała pokazać, były by bardziej pomocne.

Przy końcówce czwartego rozdziału zaczęłam się nieco gubić, zwłaszcza w imionach i kto jest kim, nie jestem zbyt mocna w japońskich imionach. Jakoś trzymałam w garści fabułę, ciekawie się zaczęło, badania naukowe, dwóch chłopców, którzy w rezultacie zamieniają się tożsamościami, jeden pamięta wszystko, drugi raczej nie. Obaj mają dość zabójcze zdolności… potem wchodzi nowy wątek, że ktoś ich śledzi, że jednak jest to w sumie grubsza sprawa. Ok., jeszcze ogarniam, jako tako, ale imiona już mi się plączą… Yukari, Yuri, Nari, Hiro, Takashima, Ashida, Kyohei, Inohara, Ryuichiro, Daichi… pogubiłam się w pewnym momencie, część z nich jest imieniem i nazwiskiem, w międzyczasie pojawiają się japońskie zwroty, chyba grzecznościowe, nie wiem, zdrobnienia, odmiany… za dużo tego dla mnie. Zbyt często jak dla mnie żonglujesz postaciami w jednym rozdziale, musiałam kurcze zaglądać do zakładki postacie zbyt często. Jak na mój gust, nie powinno tak być. Zwykle nie zaglądam to tego typu zakładek, bo tekst i postacie w nim powinny same mi wszystko powiedzieć. Kurcze, po przeczytaniu tekstu nie wiem nic o nich. Imiona nic kompletnie mi nie mówią. Nie, żebym od razu się poddała, zaczęłam od nowa czytać… nie wyszło. Widziałam jeszcze więcej błędów, a nie o to mi chodziło. Chciałam zobaczyć fabułę, to co się dzieje. Doszłam do wniosku, że to może przez imiona, że to moja mózgownica nie przyswaja ich. Wybacz, pozmieniałam sobie imiona i zaczęłam od nowa czytać. Poddałam się przy trzecim rozdziale. Tym razem przeszkadzała mi składania zdań i interpunkcja. Nie jestem w tej dziedzinie mocna, więc nie brałam się za poprawianie przecinków i składni zdań, jednak momentami zdania nie nadawały się do czytania. Zdania były za długie, kilku wersowe, w których od groma było powtórzeń, a i literówki momentami mnie załamywały.

Przeszkadzały mi też inne rzeczy, np. motyw z chichotaniem Yukariego: shishi. Nie umiem sobie tego wyobrazić, nawet próbowałam… po prostu bezsensowny zabieg, mający na celu… nie wiem co. Czasami brzmi to jakbyś Yukari zwracał się tym zwrotem do kogoś po imieniu i mam wrażenie, jakby kolejna postać się tam pojawiała. Tak samo z hora hora… musiałam szukać w Google i przy pierwszym podejściu nie wyskakiwało mi nic japońskiego, dopiero na onetowskim blogu znalazł się jakiś słowniczek zwrotów. Tłumaczenie i tak mi nie pasowało do tekstu.

Pod koniec piątego rozdziału wymiękłam jeśli chodzi o błędy. Od tego momentu musisz wyłapać resztę sama, w tekście jest zaznaczone, gdzie skończyłam. Wrażenie, że nie czytałaś drugi raz tekstu po jego napisaniu narastało niestety z każdą kolejną stroną. Wiem, że nasza mózgownica potrafi przekłamywać i nie wyłapywać takich błędów, ale jakieś granice chyba są. Jak jeden, czy dwa razy nie wystarczą, czytaj trzy razy albo i więcej, pozwól aby tekst odpoczął nim wstawisz go na bloga. Na pewno przez ten czas leżakowania nic mu się nie stanie i nie pogubi literek. Podobna sprawa z ogólną budową zdań. Na początku było jeszcze znośnie, fajnie się czytało, ale w piątym rozdziale chyba wzięłaś sobie za cel pisanie jak najdłuższych zdań, z tym że co poniektóre były masłem maślanym z maślanym masłem.

Wiem, powtarzam się, ale nie mam pojęcia co mam napisać. Fabuła gdzieś jest, ale mi uciekła, schowana za chichrającymi się błędami. Gdybym miała streścić to, co napisałaś, nie potrafiłabym. To tak, jakbym nie czytała tekstu wcale. I to mnie nieco przeraża, uwierz mi. Nie wiem, czy mam zwalić to na moją niekompetencję, lenistwo, zbyt duże przerwy w czytaniu… nie wiem. Z jednej strony wystawiając teraz ocenę skrzywdzę Cię, ale z drugiej strony dłuższa przerwa w niczym nie pomoże, przynajmniej mi. Nie jestem wszechwiedzącą oceniającą, wręcz przeciwnie, sama robię masę błędów. Jednak nie o to chodzi, miałam dać opinię o tekście po jego przeczytaniu. Nie będzie ona zadowalająca, przynajmniej Ciebie ona na pewno nie zadowoli. Wiem, że fabuła gdzieś w tym tekście jest i na pewno jest wciągająca, ma potencjał, jednak nie może tak być, że czytelnik nie będzie w stanie jej dojrzeć. Pamiętaj, jeśli piszesz dla czytelników, nie mierz ich według siebie. Czytelnicy są głupi i leniwi, nie lubią myśleć przy czytaniu, czytanie to rozrywka, myśli się przy podręcznikach. Koniec, kropka. Skupiona, mądra, inteligentna itd. to ja jestem w pracy, w domu jestem leniem, który chce odpocząć, zrelaksować się, nie myśleć o niczym skomplikowanym. Tekst, który czytam nie musi być strasznie wysokich lotów, ważne by nie było w nim błędów, a fabuła potrafiła porwać i oderwać mnie od mojej własnej rzeczywistości. Pamiętaj też, że tekst na monitorze czyta się zupełnie inaczej. Oczy męczą się szybko, a znudzenie wkrada się jeszcze szybciej. Podziel rozdziały na krótsze części, uwierz mi, nie zaszkodzi to im. Czytelnik łatwiej opanuje ogrom informacji jakie w nich zawarłaś. Popraw błędy, wywal wszystko co niepotrzebne, zaimki, powtórzenia, zbędne lanie wody… to nie jest wyścig szczurów o to, kto więcej słów napisze. Ważna jest jakość, nie ilość.

Nie wiem co jeszcze mogłabym napisać. Przykro mi, że nie ogarnęłam tego tekstu tak jak trzeba, a moja wstrętna i głupia mózgownica odmówiła przyswojenia sobie treści. Jeśli chcesz mam dla Ciebie propozycję. Mogę pomóc Ci to ogarnąć, na tyle ile potrafię, jednak większość pracy musisz wykonać sama. Możesz zgłosić się do zakładki współpraca lub zgłosić się do ponownej oceny, jak ogarniesz tekst. Wybór należy do Ciebie, o ile zechcesz mojej marnej pomocy.

Tekst jak zwykle wyślę po pierwszym Twoim komentarzu, oczekując oczywiście dalszej rozmowy (podaj  maila proszę w komentarzu).