Marzenie Anioła cz. IV

Atori długo nie mogła odzyskać zmysłów, choć walczyła o to zaciekle. Czasami wydawało się jej, że coś słyszy, jednak nigdy do końca nie była pewna, zawsze było to bardzo nierealne odczucie. Pamiętała jedynie, że spadała, nie wiedziała dlaczego. Może był to po prostu sen, koszmar, tylko dlaczego nie mogła się obudzić? Znów te głosy, tak blisko niej, a zarazem tak daleko. Coś mówiły, ale nie zrozumiała co, już odpłynęły zresztą. Znów cisza, pełna wyczekiwania. Czuła, że znów śni, była już w tym miejscu, pamiętała je, tylko nie wiedziała skąd. Starzec, co on tutaj robi? Coś mówi, nie rozumiała zupełnie słów, dobiegały z bardzo daleka. A może jednak… ma pomóc, kogoś uratować, chyba tak to było. Znów te głosy, nie pozwalają jej śnić dalej.

Starała się uchylić powieki, które ciążyły bardzo, były jak z ołowiu. W końcu udało się, nie dużo ale miała nadzieję, że wystarczająco. Jednak jeśli myślała, że zdąży się zorientować w sytuacji, zawiodła się bardzo. Widziała jedynie rozmazane obrazy, a ból głowy, który pojawił się niemal w tej samej chwili, chciał rozłupać doszczętnie głowę. Od razu zamknęła oczy, znów oddalając się w niebyt.

Nie wiedziała ile czasu minęło, od kiedy ostatnio widziała cokolwiek poza miękką i bezpieczną czernią. Bała się unieść powieki, by znów nie poczuć dojmującego bólu, który wypełniał każdą część ciała. Nasłuchiwała, tu gdzie się znajdowała panowała cisza. Nie, jednak nie do końca. Słyszała czyjś cichy oddech, regularny, ktoś spał niedaleko. Odważyła się w końcu otworzyć oczy. Ból się pojawił, jednak tym razem była w stanie go znieść. Odwróciła głowę na bok, jednak w tej samej chwili pożałowała tego bardzo. Przymknęła powieki szybko, jednak ból nie chciał odejść, a czerń nie nadchodziła. Jęknęła cicho, sprawiając, że ktoś tuż obok zerwał się na nogi. Szybko, nie zastanawiając się spojrzała w tamtą stronę, jednocześnie chcąc chwycić uciekającego chłopca za ramię. Nie udało się, a jedyne co osiągnęła to bardzo bolesny upadek z łóżka. Poczuła, że znów pochłonęła ją ciemność, ale chyba nie trwało to długo. Wokół niej pełno było głosów, słyszała w nich zmartwienie. Odważyła się unieść powieki i spojrzeć na otaczających ją ludzi. Na szczęście nie byli to kapłani, czego najbardziej się obawiała.

- Głupia! Całkiem chciałaś się już zabić? Co ci do głowy strzeliło, że z łóżka chciałaś w tym stanie wstawać?!

Atori zaskoczona zupełnie tym, jak została zrugana, nic nie odpowiedziała. Zresztą i tak nie była w stanie mówić. Słyszała jednak troskę w głosie pochylającej się nad nią kobiety. Miała wrażenie, że już ją widziała, szczupła, niemal koścista, jednak mimo to ładna kobieta, o bardzo sprężystych i zdecydowanych ruchach.

- Daj jej spokój Maddy, ledwo się ocknęła - mężczyzna, który nagle pojawił się tuż obok, przystawił jej kubek do ust. Piła łapczywie i szybko została powstrzymana. - Wybacz kochana, ale nie możesz tyle pić. Mogłoby ci to zaszkodzić.

- Długo o ciebie walczyliśmy.

Atori uśmiechnęła się, choć dość słabo. Nadal bolało ją całe ciało, a w głowie potwornie łupało. Miała ochotę znów znaleźć się w bezpiecznej ciemności, gdzie nic jej nie groziło.

- Odpoczywaj, jak dojdziesz do siebie, porozmawiamy. Tu nic ci nie grozi, nie musisz niczego się obawiać. - Kobieta miała przyjemny głos, choć nieco surowy.

Atori chciała podziękować, lecz nie była w stanie nic powiedzieć. Mężczyzna znów podstawił kubek z wodą, za co była mu bardzo wdzięczna.

- Dziękuję - z wysiłkiem, ale w końcu powiedziała choć to jedno słowo.

Następne dni mijały jeden za drugim, niemal identyczne. Nadal nie była w stanie wstać z łóżka, czy choćby usiąść, jednak odstępy kiedy odpływała w niebyt bywały coraz krótsze, zastąpione przez zdrowy sen. Ból także już mniej doskwierał, zwłaszcza gdy pozostawała nieruchomo. Wiedziała jednak, że nie może przecież wiecznie leżeć i nie ruszać się. Była bardzo wdzięczna ludziom, którzy się nią zaopiekowali.

- Jak się czujesz kochanie?

Atori uśmiechnęła się słysząc Maddy, witającą ją tymi samymi słowami jak co dzień. Widać było, że życie nie rozpieszczało ją, jednak mimo to potrafiła stworzyć miły i przyjazny dom dla własnej rodziny i nie tylko. Spajała całą tutejszą społeczność, choć bardzo nieoficjalnie, nie pełniła żadnej roli ani funkcji, jednak to do niej ludzie garnęli, gdy pojawiały się problemy.

- Znacznie lepiej, już nie boli tak bardzo jak wcześniej.

- Wiem, że powinnam dać ci więcej czasu na odpoczynek, ale chciałabym się dowiedzieć czegoś więcej o tobie. - Maddy nie wspomniała, że już całe miasto huczy, oczywiście po cichu, od plotek o zbuntowanym aniele. Nie chciała przysparzać dziewczynie dodatkowych zmartwień - Jak to się stało, że się tak urządziłaś? Gdy cię znalazły dzieci… byłaś już niemal po drugiej stronie. Długo nie byliśmy pewni, czy zdołasz przeżyć, masz naprawdę wiele sił w sobie.

- Jestem wam ogromnie wdzięczna za wszystko - Atori mówiła powoli, z trudem wymawiając słowa - Nie wiem jak to się stało… - umilkła a do oczu napłynęły łzy na wspomnienie pozostałych aniołów, którym tak brutalnie odebrano życie. - Nagle wszystko stało się nie tak.

- Spokojnie kochanie, zacznij od początku, nie spiesz się.

- Dziękuję - anielica skinęła delikatnie głową. Naprawdę była wdzięczna im za wszystko, za uratowanie życia, troskliwą opiekę, zaufanie jakim ją obdarzyli. Nie miała pojęcia jak się odwdzięczy. - Byłam aniołem, tak jak wielu innych moich braci i sióstr. Naszą najważniejszą misją było odnalezienie Boga i drogi do Nieba. Nasz świat, to miasto… nie ma wiele czasu przed sobą, od dawna umiera, powolną śmiercią. Naszym zadaniem było uratować ten świat i ludzi. Nie wiem co się stało, dlaczego nagle kapłani odwrócili się od nas. Tego dnia kiedy spadłam, a raczej poprzedniej nocy, byłam świadkiem jak torturują i zabijają mych braci Atariela i Atako. - Atori urwała chaotyczną wypowiedź, ocierając płynące po policzkach łzy. Po chwili zduszonym głosem znów podjęła rozmowę. - Wybacz, ale nie jestem w stanie o tym opowiadać, wciąż mam przed oczami ich umęczone ciała.

- Rozumiem, jeśli chcesz, omiń drastyczne szczegóły. Opowiedz o tym, co było dalej.

- Dobrze. Ścigali mnie. Nie wiedziałam co mam robić, nie mogłam wrócić do domu, do świątyni. Nie miałam do kogo się zwrócić, poleciałam więc wysoko, tak by nie mogli mnie w żaden sposób złapać. Przypomniałam sobie wtedy o jednym miejscu, ruinach położonych niedaleko bariery. Zawsze kiedy tam byłam, spotykałam starca, pustelnika, tak sądzę. Pomyślałam, że może on mi poradzi, wytłumaczy co się stało. Namierzyli mnie wtedy… - urwała zdając sobie sprawę, że zupełnie zapomniała o nadajniku. Przecież kapłani mogli w każdej chwili tu przyjść, zaszkodziłaby tylko tej dobrej rodzinie. - Nadajnik. Mogą znów mnie namierzyć, nie mogę tu zostać.

- Niczego takiego nie znaleźliśmy w twoim ciele, a uwierz, że musieliśmy trochę metalowych części usunąć. Jeśli coś takiego było, ten nadajnik, to na pewno już nie działał.

- Naprawdę nie wiem jak wam dziękować. Gdyby mnie tu znaleźli, nie darowali by wam tego.

- Opowiadaj kochanie dalej, jak to się stało, że spadłaś z tak wysoka?

- Uciekałam już bardzo długo, a mechanizmy skrzydeł są bardzo wrażliwe na wilgoć. Wtedy, w ruinach zawiodły, nie byłam w stanie wzbić się w powietrze, zabrakło mi sił i czasu. - Atori nie chciała wspominać o tym, że to jej własny mentor chciał ją złapać i jak bardzo boleśnie to odczuła. - Nie chciałam, by zrobili ze mną to samo co z Atako, potwornie się bałam, bólu i upokorzenia. Bałam się stracić własną tożsamość, chciałam pozostać aniołem, a wtedy wydawało mi się, że jedynym wyjściem będzie śmierć, ale taka jaką sama wybiorę. Skoczyłam więc, a potem obudziłam się tutaj.

- Nie wyszłaś na tym dobrze. Aby zabrać cię z miejsca, w które się wbiłaś, musieliśmy usunąć skrzydła, raczej nie będą nadawały się już do użytku, choć Garlo pracował nad nimi w swoim warsztacie, kiedy byłaś nieprzytomna. - Maddy zaśmiała się na myśl o zapale męża. Nie chciał odpuścić, choć wiedział, że cudów nie zdziała. - Byłaś bardzo pokiereszowana. Jedno ze skrzydeł wbiło się w twój bok, a reszta… nadal nie mogę uwierzyć, że przeżyłaś i w ogóle się obudziłaś.

- Maddy, tu jesteś. Atori… - Garlo wpadł niemal jak burza do małego pokoiku, widać było, że jest czymś bardzo przejęty. - Musimy przenieść Atori gdzieś indziej i to w miarę szybko. Kapłani zaczęli przeszukiwać Dolne Miasto.

- Nie poddają się. Będą mnie szukać aż znajdą, nie ważne czy żywą, czy tylko ciało. Muszę odejść, inaczej ucierpicie i wy, a na to nie mogę się zgodzić. - Atori usiadła szybko i gwałtownie, lecz w tym samym momencie poczuła jak pochłania ją ciemność. Na szczęście nie trwało to długo.

- Nigdzie kochanie nie pójdziesz, przynajmniej nie o własnych siłach.

- Już wszystko załatwiłem, przeniesiemy cię do niższych części Dolnego Miasta. Kapłani raczej o ich istnieniu nie wiedzą. Nie jest to najbezpieczniejsze miejsce, ale chyba nie mamy wyjścia. - Garlo uśmiechnął się, chcąc pocieszyć obie kobiety, jednak uśmiech wypadł dość blado. - Nie mamy też wiele czasu.

- Tylko jak to zrobimy, nikt przecież nie wie, że Atori jest u nas.

Było to to lekkie przegięcie, bo wiedziało całkiem sporo osób, że w domu Maddy leży umierająca dziewczyna, daleka kuzynka z Górnego Miasta. Zaledwie garstka była świadoma, że Atori jest aniołem, poszukiwanym przez wszystkich. Maddy z mężem specjalnie mówili, że dziewczyna umrze, zresztą sami byli o tym przekonani. Nie byłoby problemu wtedy z pozbyciem się ciała, gdyż jak wszędzie, każde narodziny i każda śmierć musiały być zarejestrowane w urzędzie. W jaki sposób pogrzeb się odbędzie, nikt nie wnikał, zazwyczaj po prostu wrzucano zwłoki do jednej z dziur, prowadzących do niższych części miasta. Nikt nie zwiedzał tych partii, było to zbyt niebezpieczne, poza tym nie było dostępu do świeżego powietrza, ani tym bardziej do jakiegokolwiek światła. Nikt też z Dolnego Miasta nie mógł pozwolić sobie na taki luksus jak mocne latarnie, którymi posługiwali się kapłani. Czasem skrywali się tam poszukiwani przez władze, ale albo tam już zostawali na zawsze, albo wychodzili tak chorzy, że wkrótce umierali.

- Nie pleć bzdur Maddy, wiesz dobrze, że nikt się nawet nie zdziwi, jak wyniesiemy stąd worek z ciałem. Przecież mówiłem ci, że zapisałem w urzędzie jej pobyt tutaj.

- Wiem przecież, po prostu się boję o to dziecko.

- Maddy, Garlo ma rację, nie mogę tutaj zostać. I tak byłam tu za długo. - Atori przyłączyła się do mężczyzny. Pomysł z jej śmiercią był logicznym posunięciem. Być może pozwoli to na pozbycie się zupełnie problemu pościgu. - Nie martw się o mnie, dam sobie radę…

- Kochanie, ale ty nic nie rozumiesz. Stamtąd się już nie wraca… - Maddy urwała, nie wiedząc jak wytłumaczyć anielicy cały ten absurdalny, ale jedyny który może się powieść, pomysł.

Atori patrzyła na nich, faktycznie nic nie rozumiejąc. Musiała przyznać, że niewiele wiedziała o tym mieście. Nie miała pojęcia o istnieniu Dolnego Miasta, a tym bardziej o jego niższych częściach. Myślała, że to po prostu kolejna zamieszkana część, ale widać się myliła. Bała się zapytać, ale jednak musiała to zrobić.

- Możecie mi to wyjaśnić?

- Masz rację, powinnaś wiedzieć co cię tam czeka. Dostęp do niższych partii jest możliwy tylko na obrzeżach dolnego Barates. Być może są inne wejścia, lecz są zbyt niebezpieczne. - Maddy spojrzała na męża szukając u niego wsparcia, choć wiedziała, że lepiej będzie jak ona wszystko wyjaśni. Miała więcej w tej kwestii do powiedzenia, choć wiedzieli o tym jedynie oni sami. Nie chciała też straszyć dziewczyny zwłaszcza, że wyglądała na zupełnie niewinną i nieuświadomioną. Maddy przypuszczała, że całe miasto przez tysiąclecia było przebudowywane i zmieniane, choć było to oparte jedynie na własnych doświadczeniach i obserwacjach. Odkąd pamiętała nie było możliwości burzenia czegokolwiek, a nawet jeśli, to nie było sposobu na pozbycie się gruzu, gdyż bariera niczego nie przepuszczała. Podejrzewała, że wcześniej ludzie władzy mieli te same problemy co teraz, a może i większe, gdy z czasem okazało się, że to, co miało ich zawsze chronić, teraz się kurczy stając się pułapką. Był to tylko jeden z licznych problemów, które wymagały wtedy szybkiego rozwiązania. Jednym z nich było również pozbywanie się zwłok. Spalanie, tak jak zawsze to robiono, okazało się tragiczne w skutkach, filtry powietrza po prostu tego nie wytrzymały. Dużo czasu zajęło naukowcom naprawienie tego błędu i oczyszczenie atmosfery, także ograniczonej barierą. Wymyślono więc inny sposób, bynajmniej nie informując o tym mieszkańców miasta. Zamknięto wszelkie wejścia do niższych partii miasta i tam zaczęto składować zwłoki. Naukowcy twierdzili, że bliskość pola energetycznego zneutralizuje wszelkie choroby, które mogłyby tam powstać. Nikt też nie przejął się ludźmi, którzy tam żyli, i tak przecież byli poza wszelkim marginesem społeczeństwa, więc straty dużej nie było. Z czasem powstały Dolne Miasta, na obrzeżach Barates, gdzie wpływ bariery na tyle naruszył konstrukcje z betonu, że dało się przeżyć pomiędzy jego warstwami. Nie każdy był w stanie żyć w centrum Barates, pod silną władzą militarnego rządu i pod jeszcze silniejszą władzą świątynnych kapłanów. Między nimi stale toczyła się skryta walka, każdy chciał rządzić miastem na swój sposób. Nie wszyscy byli w stanie to znieść, niektórzy uciekali, właśnie na obrzeża, gdzie władza zarówno jednych jak i drugich nie była tak widoczna. Maddy była jedną z tych osób, które uciekły. Nie potrafiła się poddać i być posłuszna w każdym aspekcie życia, zbyt wiele miała do powiedzenia. Dopiero tutaj znalazła dom i uspokoiła się, założyła rodzinę, osiadła na miejscu i było jej z tym dobrze. Aż do teraz.

- Atori, może najpierw powiesz co wiesz na temat miasta, będzie łatwiej uzupełnić wiadomości, niż wszystko tłumaczyć od podstaw.

- Maddy, nie mamy na to czasu, szukają już jej! - Garlo zdecydowanie wolał działać od razu, niż wszystko powoli tłumaczyć i marnować czas, którego i tak już im brakowało.

- Cicho! Przecież zanim tu dotrą, trochę im to zajmie, poza tym jest to kawał miasta do przeszukania, a wątpię by zaczęli tak od razu od nas. Nie panikuj więc.

- Nie panikuję, tylko myślę racjonalnie. Wiem, że chcesz jej pomóc, ale samym gadaniem tego nie zrobisz. Dziewczyna będzie musiała radzić sobie sama…

- W tym stanie wątpię, by sobie poradziła…

- Przeżyła taki upadek to przeżyje i resztę. Jest Aniołem przecież! Maddy, wiem co starzec ci obiecał, ale nie przesadzaj… - umilkł gwałtownie zdając sobie sprawę, że za dużo powiedział. Spojrzał na żonę otwierając jednocześnie usta, by szybko naprawić błąd i zmienić temat, jednak ona pokręciła niemal niezauważalnie głową.

Atori zbyt zaskoczona, patrzyła na wymianę zdań pomiędzy małżonkami. Mogłoby się to wydawać zupełnie zabawne, gdyby nie to, że rozmawiali o niej. Nie wątpiła, że takie przepychanki słowne stanowiły ich codzienność, lecz do tej pory przy niej się pilnowali. Aż do teraz.

- Starzec? - Atori od razu spytała, patrząc to na jedno, to na drugie. - Jaki starzec?

- Żaden dziecinko, Garlo bredzi od rzeczy…

- Maddy, jaki starzec? - Atori spytała ponownie, tym razem bardziej zdecydowanie. Znikł gdzieś niewinny wyraz oczu, zastąpiony ponownie dziwną determinacją. Widziała jak kobieta się wije, nie chcąc odpowiadać. - Maddy?

- Wybacz jej, obiecała, że nikomu nie zdradzi tego, co usłyszała od tego starucha. Bywa tu czasami, zwykle wpada niezapowiedzianie. Dzieci czasami widywały go w zachodnich ruinach, ale nie wolno im tam chodzić, zbyt blisko bariery. - Garlo starał się szybko wytłumaczyć żonę. Zdawał sobie sprawę, że czasem nie ma lekko i sporo dźwiga na barkach. Nie o wszystkim mu mówiła, ale widział w jej oczach wiele. Nie chciał, by została zmuszona do złamania obietnicy, bardzo ważnej dla niej obietnicy.

- Zaprowadź mnie tam. Natychmiast! - Atori wstawała już z łóżka, dzielnie walcząc przy tym z zawrotami głowy. Walka niestety była dość nierówna i nie mogła powiedzieć, leżąc znów na podłodze, że odniosła zwycięstwo. Przynajmniej nie pochłonęła ją ciemność.

- Dobrze, ale nie dziś. Sama widzisz, że nie dasz rady… Nie Maddy. - Garlo nie zamierzał tym razem odpuścić jak zwykle. - Tak będzie. Zaprowadzę ją w pobliże bariery, tam nic Atori nie zagrozi… no, prawie nic. Potem zajmiemy się jej ukryciem.

- Nie. - Atori, choć nadal nie do końca pewna gruntu pod stopami, ostro się sprzeciwiła. Nie miała na to wszystko czasu. I tak zbyt długo wracała do zdrowia, rozleniwiła się w łóżku, zapominając o tym, co powinna zrobić. - Pójdziemy tam jeszcze dzisiaj. Dajcie mi tylko chwilę… - zbierało się jej na wymioty, ale znów dzielnie je powstrzymała. Starała się zignorować ból, ale przychodziło jej to z coraz większym trudem. - Tylko chwilę… - tylko tyle zdążyła jeszcze powiedzieć słabym głosem, nim pochłonęła ją miękka i bezpieczna czerń.

- Tak będzie lepiej dla niej. Uwierz mi Garlo. - Maddy przekonywała usilnie męża, który nie do końca był przekonany.

- Tak sądzisz? A może jednak lepiej by było, gdyby z nim porozmawiała?

- A potem co? Co dalej? Pamiętasz co ci powiedział?

- Tak, pamiętam. Mam się nie wahać, gdy przyjdzie czas. Nie powiedział jednak, kiedy to będzie. - Garlo sarknął z przekąsem. Był rozdarty między tym, co powinien zrobić, a tym co czuł. Realizując plan, skazywali ją na pewną śmierć, a przecież dopiero co uratowali tę dziewczynę.

- Garlo… powiem ci, co powiedział mi starzec. - Maddy spojrzała z miłością na męża. Kochała go ponad życie, oddałaby wszystko dla niego i za niego, tym razem jednak musiała postąpić tak, jak starzec jej powiedział. Tak długo czekali, wszyscy. Nie mogła teraz zawieść. - Powiedział mi, jeszcze gdy byłam małą dziewczynką, że spotkam anioła. Powiedział, że ode mnie będzie zależało jego życie, że go uratuję i dam siłę, by mógł narodzić się na nowo. Nigdy o tym nie zapomniałam, ciągle czekając. Potem życie potoczyło się zupełnie inaczej niż tego oczekiwałam, niż pragnęłam. Później znalazłam się tutaj, uważając że zmarnowałam całe swoje życie, póki nie spotkałam ciebie. Wszystko było niemal idealne, życie nabrało dla mnie nowych barw, sam wiesz o tym dobrze. Spotkałam go znów jakiś czas temu… - urwała, starając się uspokoić nerwy. Było jej bardzo trudno o tym mówić, a przecież nawet jemu nie mogła powiedzieć wszystkiego. - Powiedział, że już czas, bym była gotowa. Powiedział, że musimy pomóc aniołowi, który spadnie z nieba i na nowo go ukształtować. Powiedział, że… musimy pomóc mu umrzeć, by znów mógł żyć. Nie wiesz jak trudne były dla mnie chwile od kiedy ją zobaczyłam. Anioła, który spadł z nieba. Przez cały czas walczyłam ze sobą, myśląc, że muszę pozwolić jej umrzeć… Nie mogłam tego zrobić, pomogłam na tyle ile mogłam, choć nie sądziłam, że przeżyje. Stało się jednak inaczej. Cieszyłam się, ale nie wiedziałam jak mam to odnieść do słów starca. Dzisiaj ty przyniosłeś mi odpowiedź na te pytania. Zrozum, że musimy sprawić, by dla innych stała się martwa. Wtedy znów będzie mogła powrócić do życia.

- Maddy, kochanie… - Garlo starał się mówić spokojnie, by nie zrazić od razu żony. Za bardzo się zaangażowała, by mogła teraz dostrzec błędy w swej logice. Ujął dłońmi jej twarz, całując delikatnie usta, jakby prosił o wybaczenie. - Maddy… wątpię, by o taką śmierć chodziło. Pomyśl, jakie życie by ją czekało? Każdy od razu zauważy, że nie jest zwykłym człowiekiem, skażemy ją na wieczne uciekanie. Nie… nie potrafię usunąć wszystkich znamion jej tożsamości, są zbyt głęboko zakorzenione. Sama przecież widziałaś… - uprzedził szybko protest żony - zaprowadzę Atori do ruin. Dalej będzie musiała radzić sobie sama.

- Nie możesz tego zrobić! Nie pozwalam ci! Na pewno znajdzie się inne wyjście…

- Mogę i zrobię to. A ty na to przystaniesz.

- W tym stanie skażesz ją na śmierć!                     

- A czy nie o to właśnie chodzi?                                  

Po tym pytaniu zapadła cisza. Ani Maddy ani Garlo się nie odzywali, bo nie było nic więcej do powiedzenia. Nie mogli sami zrobić wszystkiego, byli tylko częścią większej układanki i oboje zdawali sobie z tego sprawę.