Pechowy październik

Na szczęście ten pechowy październik się już kończy. Mam go serdecznie dość. Nie dość, że miałam stresa wielkiego, gdy na raz pochorował się synek i Młoda, to jeszcze w ten weekend znów w gości przyjechała kolka nerkowa. A ja sama w domu z synkiem. Na szczęście do pełnej desperacji nie doszło i sąsiad cudem oddzwonił na mój telefon o pierwszej w nocy i zawiózł mnie na Izbę Przyjęć. Pomogło niewiele i rano znów musiałam po prośbie dzwonić. Tym razem poszłam do koleżanek po ratunek, nie uśmiechało nijak mi się kłaść na oddział. Może to głupie, bo o zdrowie dbać trzeba, ale lekarka wprost mi powiedziała, że tylko miałabym kroplówki p/bólowe i antybiotyk. Gdybym była jeszcze w domu sama, to bym się może nie zastanawiała, jednak zostawić trzylatka pod opieką siedemnastolatki... która czasami ma jeszcze siano w głowie, to już inna inszość.

Na szczęście mężu dzisiaj w nocy powrócił, więc w razie czego mogę sobie pozwolić na leżenie w szpitalu. Póki co jestem na p/bólowych i rozkurczających. Zobaczymy jak się sprawy potoczą.

Mam nadzieję, że listopad będzie już spokojniejszy, przynajmniej pod względem chorób. Pożyjemy, zobaczymy.

Zaległości nadrobię w tzw. międzyczasie... gdzieś, kiedyś. Na razie staram się przemówić do moich nerek, by sobie odpuściły i dały mi święty spokój.